■ میگوی سفید هندی
◄ نام علمی: Fenneropenaeus indicus
◄ سایر نام‌های فارسی: -
◄ نام‌های انگلیسی: Indian white prawn
و نیز: Indian white shrimp, Tugela prawn, white prawn
◄ سایر زبان‌ها: -
◄ نام‌های علمی مترادف: Penaeus indicus
■ آرایه‌شناسی:
• زیرشاخه: سخت‌پوستان (Subphylum: Crustacea)
• رده: نرم‌زرهیان (Class: Malacostraca)
• زیررده: هونرم‌زرهیان (Subclass: Eumalacostraca)
• راسته: ده‌پایان (Order: Decapoda)
• زیرراسته: دارآبشش‌داران (Suborder: Dendrobranchiata)
• بالاخانواده: درازمنقارچه‌واران (Superfamily: Penaeoidea)
• خانواده: درازمنقارچکان یا پنائیدها (Family: Penaeidae)
• جنس: - (Genus: Fenneropenaeus)
• گونه: میگوی سفید هندی (Species: Fenneropenaeus indicus)
• -
■ پراکنش جهانی میگوی سفید هندی:
• بومی در آب‌های جنوبی ایران (برای پرورش به شمال ایران هم منتقل شده است) و همچنین به شکل بومی در:
آسیا: چین، بنگلادش، کامبوج، هنگ کنگ، هند، اندونزی، ژاپن، مالزی، میانمار، عمان، پاکستان، سریلانکا، تایلند، یمن
آفریقا: کومور، جیبوتی، ماداگاسکار، سومالی
اقیانوسیه: استرالیا، نیوکالدونیا، پاپوآ گینه نو، تاهیتی
• معرفی شده به: قبرس، فیجی، پلی‌نزی، کنیا، موزامبیک، آفریقای جنوبی، تانزانیا
■ ویژگی‌های ظاهری:
• حداکثر طول بدن: 22.7 سانتیمتر و میانگین 17 سانتیمتر
• وزن: حداکثر 35 گرم
• سن: مطالعه‌ای در آب‌های ساحلی جاسک، حداکثر سن ماده 20 ماه و جنس نر 18 ماه عنوان شده است.
• شکل بدن: زره پشتی و شکم، بطور یکسان صاف هستند. | دارای خارهای هپاتیک و آنتنی روی ناحیه کاراپاس یا سرسینه | روستروم یا نوک، دارای 7 یا 8 دندان در سمت پشتی و 5 یا 6 دندان در سمت شکمی است. | ناحیه تلسون فاقد ستون جانبی | کارینای شکمی-چشمی توسعه یافته است | رنگ بدن نمونه زنده مشابه میگوی موزی است، اما کمی بیشتر خاکستری تا سبز مات است. تاژک آنتن زرد یا نارنجی-زرد است. نیمه خلفی یوروپاد زرد است.
■ خصوصیات فیزیولوژیک:
• تولید مثل: در طول سال انجام می‌شود. انتقال اسپرم غیرمستقیم است.
هماوری مطلق آن بین 40000 تا 550000 عدد تخم برای هر میگوی ماده است.
■ زیست شناسی و رفتار:
• کفزی، ساکن آب‌های گرمسیری (ترجیحا 27 درجه سانتیگراد) و لب‌شور و دریایی. در عمق 0 تا 90 متری و بیشتر تا 10 متری دیده شده است.
• از 30 درجه شمالی تا 31 درجه جنوبی و 30 درجه شرقی تا 168 درجه شرقی مختصات پراکنش آن است.
• بشستر شنی و گلی را ترجیح می‌دهد و توان تحمل نوسانات شوری را دارد. در محیط پرورشی، شوری مطلوب آن برای رشد، 20 تا 30 جزء در هزار پیشنهاد شده است.
• نوزادان در مناطق ورودی‌های آب جنگل‌های حرّا، مناطق گلی بین جزر و مدی و آب‌های دور از ساحل دیده می‌شوند. بالغین به آب‌های دریایی بیشتر وارد می‌شوند.
■ غذا:
• در محیط طبیعی، از مواد آواری، سخت‌پوستان کفزی مثل ناجورپایان، پلانکتون‌های گیاهی مثل دیاتوم‌ها، کرم‌های پرتار، نرمتنان شکم‌پا و دوکفه‌ای و...
■ ارزش‌های تجاری میگوی سفید هندی:
• در ایران یکی از گونه‌های میگوی صیادی است و پرورش نیز داده می‌شود.
• این گونه یکی از باارزش‌ترین میگوهای جهان از لحاظ تجاری است.
• به روش‌های مختلف متراکم و نیمه‌متراکم، با غذای دستی یا طبیعی، در استخر اختصاصی یا در زمین‌های کشاورزی قابل پرورش است.
• امکان پرورش توام آن با خیار دریایی در ایران بررسی شده و بنظر می‌رسد با حذف مواد زائد تولیدی خیار دریایی، رشد میگوی سفید هندی بیشتر می‌شود.
■ آسیب‌ها و تهدید‌ها:
• وضعیت ذخایر جهانی این گونه مشخص نیست. بعضی گروه‌های محیط زیستی، نسل آنرا در معرض خطر دانسته‌اند، ضمن آنکه صید این میگو باعث صید جنبی و ناخواستهء گونه‌های در معرض خطر می‌گردد.
• مطالعه‌ای در هرمزگان، میزان فلز سنگین کادمیوم در عضلهء میگوی سفید هندی پرورشی را بالاتر از استاندارد سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده است.
• مطالعه‌ای در منطقهء بحرکان استان خوزستان، میزان جیوه و سرب بدن میگوی سفید هندی را بالاتر از استاندارد سازمان بهداشت جهانی و سازمان غذا و داروی آمریکا اعلام کرده است.
• میزان فلز سنگین روی در بدن نمونهء پرورشی منطقهء گمیشان در مقایسه با نمونه غیرپرورشی، بالاتر بوده است که احتمالا به دلیل نوع غذای دستی غنی‌شده بوده است.
• در منطقه گواتر چابهار و نمونه‌های پرورشی، انگل‌های مژه‌دار تک‌یاخته شامل زئوتامنیوم، اپیستیلییس، ورتیسلا و آسیناتا در این گونه دیده شده است. شیوع آن در اوایل مهرماه بیشتر است.
• تحقیقات نشان می‌دهد سرخ کردن میگوی سفید هندی، باعث بالا بودن میزان آرسنیک آن به نسبت سایر روش‌ها شده و روش مناسبی برای طبخ آن نیست.
• امکان درگیری میگوی سفید هندی با بیماری لکه سفید (WSSD) وجود دارد.
■ تصاویر و فیلم‌های از میگوی سفید: |
