■ میگوی ببری سبز
◄ نام علمی: Penaeus semisulcatus
◄ سایر نام‌های فارسی: میگوی ببری
◄ نام‌های انگلیسی: Green tiger prawn
و نیز: Grooved tiger prawn, Green Prawn
◄ سایر زبان‌ها: -
◄ نام‌های علمی مترادف: -
■ آرایه‌شناسی:
• زیرشاخه: سخت‌پوستان (Subphylum: Crustacea)
• رده: نرم‌زرهیان (Class: Malacostraca)
• زیررده: هونرم‌زرهیان (Subclass: Eumalacostraca)
• راسته: ده‌پایان (Order: Decapoda)
• زیرراسته: دارآبشش‌داران (Suborder: Dendrobranchiata)
• بالاخانواده: درازمنقارچه‌واران (Superfamily: Penaeoidea)
• خانواده: درازمنقارچکان یا پنائیدها (Family: Penaeidae)
• جنس: پنائوس (Genus: Penaeus)
• گونه: میگوی ببری سبز (Species: Penaeus semisulcatus)
• در خلیج فارس یک زیرگونه به نام Penaeus semisulcatus persicus برای آن عنوان می‌شود. مطالعات تاییدکنندهء تفاوت ژنتیکی جمعیت‌های آن در خلیج فارس و دریای عمان است.
■ پراکنش جهانی میگوی ببری سبز:
• بومی در ایران و همچنین به شکل بومی در:
آسیا: بحرین، بنگلادش، کامبوج، قبرس، هنگ کنگ، هند، اندونزی، ژاپن، کره شمالی، کره جنوبی، کویت، مالزی، پاکستان، فیلیپین، قطر، عربستان، سنگاپور، سریلانکا، تایوان، تایلند، امارات
آفریقا: کنیا، ماداگاسکار، موزامبیک، سومالی، تانزانیا
اقیانوسیه: استرالیا، فیجی، نیوکالدونیا، پاپوآ گینه نو
• معرفی شده به: فلسطین، مصر، لبنان، سوریه، ترکیه، پلی‌نزی
■ ویژگی‌های ظاهری:
• حداکثر طول بدن: 25 سانتیمتر. در بوشهر میانگین طولی 13.3 سانتیمتر بوده است.
• وزن: حداکثر 130 گرم
• سن: -.
• شکل بدن: زره پشتی و شکم، بطور یکسان صاف هستند. | روستروم یا نوک، کم و بیش صاف و مستقیم و مجهز به 7-8 دندان پشتی و 3 دندان شکمی | شیار کارینای کبدی روی زره پشتی، مایل به سمت پایین و جلو | ناحیه آنتن، دارای نوارهای سفید و قرمز موازی
■ خصوصیات فیزیولوژیک:
• تولید مثل: در طول سال انجام می‌شود و نقطهء اوج آن بین جولای تا سپتامبر است. انتقال اسپرم غیرمستقیم است.
هماوری مطلق آن بین 51605 تا 660904 عدد تخم برای هر میگوی ماده است.
بسترهای کم‌عمق ساحلی با پوشش گیاهی و جلبکی مانند مناطقه هلیله و مطاف در بوشهر، از اهمیت ویژه‌ای به عنوان نوزادگاه این گونه برخوردار است و باید حفاظت شود.
■ زیست شناسی و رفتار:
• بالغین بیشتر ساکن آب شور جوان‌ترها در خورهای لب‌شور در آب و هوای گرمسیری و نیمه‌گرمسیری هستند.
• در محیط‌های گل‌آلود، شن و گل یا شنی و نیز روی علف‌های دریایی، مانگروها و در بین صدف‌ها دیده می‌شود.
• تشکیل دسته‌های کوچکی می‌دهند که بیشتر شبگرد هستند و روزها خود را در بستر مدفون می‌کنند.
■ غذا:
• در محیط طبیعی، از علف‌های دریایی، دیاتوم‌ها، جلبک، دوکفه‌ها، شکم‌پایان، پرتاران، ستاره‌های دریایی و سایر سخت‌پوستان تغذیه می‌کند.
■ ارزش‌های تجاری میگوی ببری سبز:
• در ایران یکی از گونه‌های میگوی صیادی است.
• پرورش این گونه در ایران و سایر نقاط انجام می‌شود.
■ آسیب‌ها و تهدید‌ها:
• وضعیت ذخایر جهانی این گونه مشخص نیست.
• نوع پرورشی آن در مزارع بوشهر دارای قارچ‌های زیادی است که قارچ آسپرژیلوس، گونه‌های فوزاریوم، کلادوسپوریوم، آسپرژیلوس نایجر، رودوترولا روبرا و... فراوانی بیشتری دارند که بعضی از آسپرژیلوس‌ها توانایی تولید آفلاتوکسین را دارا هستند.
• در ایران و از مزارع پرورشی بوشهر، خوزستان و هرمزگان، بیماری باکولوویروس میگوی ببری (MBV)، در این میگو هم دیده شده است. ویروس MBV در میگوی ببری سبز، در شوری با غلظت‌های 5ppt تا 40ppt و در pH با غلظت‌های 5، 7، 8 و 9 خاصیت عفونت‌زایی خود را حفظ می‌نماید. در حالیكه این ویروس در pH با غلظت‌های 3 و 12 كاملا غیرفعال شده و اثرات عفونی خود را از دست می‌دهد.
• طبق مطالعه‌ای در سال 1386، میگوی ببری سبز در بازار بوشهر، گونه‌های ویبریو نظیر ويبريو آلجينوليتيكوس، ويبريو پاراهموليتيكوس (كاناگاوا مثبت) و ويبريو فلووياليس داشته‌اند که احتمال خطر انسانی در صورت عدم آماده‌سازی قبل مصرف را دارند.
• همچنین بیماری ویروسی (HPV) در استان‌های خوزستان، بوشهر و هرمزگان در میگوی ببری سبز دیده شده است.
■ تصاویر و فیلم‌های از میگوی ببری سبز: |
